Huis te Linschoten

Het Huis te Linschoten

Aan de noordoever van de Lange Linschoten ligt het “Landgoed Linschoten”. Niet te verwarren met “Kasteel Linschoten” of het aan de overzijde gelegen “Huis te Nesse”.  Het Huis is door bossen, grienden en boerderijen omgeven en in voortreffelijke staat van onderhoud. Bij uitzondering is het soms toegankelijk.

In de middeleeuwen gaf de bisschop van Utrecht opdracht tot ontginning van de gronden rond Linschoten. Daarna was het land in handen van verschillende adellijke families. In 1633 werd het land gekocht door Johan Strick, die het huidige landhuis liet bouwen. Hierna bleef het ruim 250 jaar in dezelfde familie.

In 1850 erfde Elisabeth barones von Arnim op 16-jarige leeftijd het huis van haar oom Emile Strick van Linschoten. In 1855 trouwde zij met Friedrich Wilhelm graaf von dem Bussche Ippenburg. Else van Arnim liet op het landgoed een wit gebouwtje plaatsen in Zwitserse chaletstijl, dat ze Elsehof liet noemen.

Johan Strick van Linschoten en Christina Taets van Amerongen met hun kinderen (ca. 1675)

In 1891 kocht de Utrechtse sigarenhandelaar Ribbius Peletier het 500 hectare grote landgoed. De laatste eigenaar was Gerlachus Peletier jr., die in 1969 kinderloos overleed. Al voor de Tweede Wereldoorlog had hij het landgoed in een stichting ondergebracht, vandaar dat sinds 1969 het huis en landgoed in bezit zijn van deStichting Landgoed Linschoten.

Het gebouw had een grondplan van 20 x 9 m en had een kasteelachtige allure door twee hoektorens en een omgrachting. Omstreeks 1720 is het huis aan de achterkant uitgebreid en kreeg daarmee zijn huidige aanzien. En nog weer later werden de vierkante torens verhoogd en voorzien van een spits. Bovendien werd de voorzijde van het huis opgehoogd met een verdieping. Het huis heeft een neogotische schoorsteenmantel die is ontworpen door Jan David Zocher en een 17e-eeuwse schouw. De bibliotheek heeft een geheime deur die gecamoufleerd is met boekenruggen.

In het zuidelijk gedeelte van het landgoed ligt een kunstmatig aangelegde heuvel uit 1835 met daarin een ijskelder, waarin 100 ton ijs een jaar kon worden bewaard. Bovenin de heuvel is een vulopening gemaakt in het bakstenen gewelf, dat 6 meter diep is en ter isolatie dubbele spouwmuren en een 10 cm dikke deur heeft.

Het landgoed is een door landschapsarchitect Jan David Zocher in 1834 heringericht park dat met een buitengracht is omzoomd. Door het landgoed slingert een kunstmatig aangelegd water. Er zijn veel bijzondere planten te vinden, zoals daslook, aronskelk, vogelmelk en wilde hyacinten. Het landgoed is thans in zijn geheel beschermd natuurgebied. Het toegangshek tot het landgoed stamt uit 1725 en heeft siervazen in de Lodewijk XIV-stijl.

Van de “sierlijke gebogen ijzeren opklapbrug” kan ik helaas geen foto’s vinden. Als het landschap weer eens toegankelijk zal ik er foto’s van maken.

Meer info:
http://www.huistelinschoten.nl/
http://www.landgoedlinschoten.nl/

Gebouwen Historisch